Wat eerst enkel de meest logische route van Georgië naar Iran is, ontpopt zich tot de verrassing van de reis. De geplande 10 dagen worden al snel 3 weken. De enthousiaste bevolking, indrukwekkende landschappen en de goede mix van cultuur en natuur houden ons in de ban.
Ook hier benijden we de studenten geschiedenis en politieke wetenschappen niet, de regio is een soep. Dit kleine smalle landje moet niets weten van zijn West en Oost buur, Turkije en Azerbeidzjan. Er wordt gepraat over de Armeense genocide van 1915 alsof het gisteren was. Een deel van Azerbeidzjan ligt in Armenië en, hoe kan het ook anders, een deel van Armenië ligt in Azerbeidzjan. En gelukkig zijn we niet in Azerbeidzjan geweest, want dan hadden we ons aan een serieus verhoor mogen verwachten aan de grens. We prijzen ons weeral gelukkig met de ‘neutrale’ Belgische nationaliteit en ervaren vooral een enthousiaste gastvrijheid.
Naast deze politieke puzzel is Armenië de eerste natie die het christendom als officiële godsdienst heeft aangenomen. De echo’s hiervan zie je nog overal rondom je in de vorm van ‘Monastries’. Initieel dachten we dan ook dat we dit land snel gezien zouden hebben vermits een bezoekje aan 1, 2 of misschien zelfs 3 kerkjes ons wel kan bekoren maar dan is het ook weer even goed geweest op spiritueel vlak. Maar de middeleeuwse Armeense monniken waren goed mee met hun tijd en tikte enkele ‘real estate’ pareltjes op de kop. Zo wordt een kerkbezoek gecombineerd met een indrukwekkende canyon, het schitterend uitzicht op de 5000 meter hoge Mount Ararat, een rotsformatie, enz… Stuk voor stuk lijken ze strategisch geplaatst voor de hedendaagse toeristische sector. We stranden dan ook op een recordaantal van 5 kerkbezoeken.
Op het vlak van ‘Collecting Stones’ zitten we hier ook goed. Het landschap verandert hier elke 20 km. Half-woestijn, canyons en bergen wisselen elkaar vlot af. De kleuren mix lijdt tot het nodige camera gebruik. En de wandelschoenen worden regelmatig boven gehaald. We kunnen enkele pareltjes toevoegen aan ons palmares, gaande van 1600m tot de hoogste berg van Armenië, Mount Aragats, met 4090m.
En dan heb je het fenomeen ‘picknick’. Overal waar het maar eventjes kan worden vuurtjes aangestoken en wordt er stevige ge-bbq’d. Voormiddag of namiddag, weekdag of weekend, zon of regen, het maakt allemaal niet uit. Porties vlees zullen geroosterd worden! De bbq-spiezen die we in Turkije en Georgië kochten lijken nog juist tandenstokers. En al snel schaft Sil zich de Armeense variant aan, het is even puzzelen waar deze ‘zwaarden’ in de auto passen. Wanneer we zo een ‘picknick’ passeren worden we telkens uitgenodigd/verplicht om deel te nemen. Een ‘picknick’ is ook geen ‘picknick’ als er geen fles Wodka soldaat gemaakt wordt. We moeten soms hemel en aarde verzetten om dit deel van de ‘picknick’ af te slaan maar 10u30 is toch net iets te vroeg voor onze tedere maagjes.
Ons verdict: Een must voor elke culturele bbq-liefhebber met appreciatie voor wijdse natuur.
