Initieel dachten we in oktober 2019 in Kirgizië te zijn, maar de planning veranderde en zo werd het maart 2020. Een kleine uitdaging want het continentale klimaat en de hoogteligging van Kirgizië zorgen ervoor dat het hier nog volop winter is. Het duurt dan ook niet lang voor we geiten-wollen-sokken staan te kopen op de plaatselijke markt.
Kirgizië is zo een heerlijk onontgonnen land met zoveel natuurlijke pareltjes. De kleuren alleen al: staalblauwe hemel, witte toppen, rode aarde. De winter maakt het alleen maar mooier met dat witte laagje sneeuw en bevroren riviertjes en watervallen. Door de totale afwezigheid van andere toeristen voelen we ons echte pioniers. Maar het vraagt ook wel wat doorzettingsvermogen.
Een kijkje in ons dagelijkse leven, onderweg, in de winter, in Kirgizië:
Dag 387. We liggen al even wakker maar wachten tot de eerste zonnestralen de daktent raken. Ondertussen weten we dat dit een enorm verschil maakt. Terwijl we opstaan ontdooit ons kleine huis. Het weerstation in de auto geeft aan dat het deze nacht -12 °C is geweest, tot nu toe onze koudste nacht in de daktent. Maar al bij al hebben we goed geslapen: leven de donsslaapzakken, het donsdeken en een warm water fles in de slaapzak.
Sil heeft zijn zinnen gezet op pannenkoeken. Een grotere uitdaging dan normaal want de melk en de eitjes zijn bevroren. En het water. En het fruit. En eigenlijk gewoon de hele inhoud van de auto. We steken ons kacheltje aan en beginnen de ondertent op te warmen. Even later is het pannenkoeken smullen in een warme tent, dank u zon en kachel.
We beslissen om vandaag een stukje verder te rijden. Hierop volgt ons gebruikelijk opruim ritueel. Dit hebben we ondertussen al zoveel keer gedaan dat een geoliede machine er nog jaloers op zou zijn. Afruimen. Een grote pot thee maken voor onderweg. Afwassen. Kachel uit doen. Kookgerief opruimen. Kookvuur op zijn plaats. Gas dichtdraaien. Stoelen en tafel opplooien. Pikketten uittrekken. Tentstokken verwijderen. Ondertent afritsen, opvouwen en wegsteken. Motor laten warm draaien. Daktent toedoen. Gordijntjes opvouwen. En finale check van het kampeerspotje. Voila, ready to go. We staan echter geparkeerd in een halve meter sneeuw. Ondanks de sneeuwkettingen en al onze paardenkracht raken we niet helemaal gedraaid. Nog even sneeuw schoppen dus en weg zijn we. Toch voor de volgende 300 meter want daar eindigt de sneeuw en moeten de sneeuwkettingen eraf. Nu zijn we echt vertrokken.
Vandaag rijden we maar een klein stukje verder. De wandeling die we willen doen ligt een paar valleien verder. Tot daar rijden en gaan wandelen op dezelfde dag was net iets te veel. Dus houden we het rustig en wordt het alleen maar verplaatsen. We hebben een kampeerspotje gekozen dat iemand op de app iOverlander heeft gezet, een wildkampeerplekje aan Issy-Kol meer. Eenmaal ter plaatsen is het altijd even zoeken welk plekje nu juist bedoelt wordt. Het valt een beetje tegen, het strandje aan het meer is tof maar ligt vol afval en gebroken glas. Achja, we staan beschut en uit het zicht van de weg. We voelen er niet veel voor om zelf een plekje te gaan zoeken en dus installeren we ons. We parkeren de auto zo waterpas mogelijk voor een optimale nachtrust op het dak. Hierna volgt het omgekeerde ritueel van deze ochtend: alles terug uitvouwen, uitplooien en opbouwen. Eenmaal de zon onder is, koelt het snel af en steken we de kachel terug aan. Er wordt lekker gekookt, we spelen een spelletje, lezen wat of plannen verder aan onze reis. Dan rest ons alleen maar tandenpoetsen en in onze slaapzakken kruipen. Dit blijft het warmste plekje.
Reizen en kamperen in de winter in Kirgizië is een full time job. Voor velen is dit waarschijnlijk geen vakantie meer maar we vinden een goed ritme en overbruggen de problemen die zich stellen. We kopen op de plaatselijke markt een thermosfles van 2 liter, veel warme wollen sokken en elk een paar gevoederde winterlaarzen. Dezelfde waarmee de mensen hier ook rondlopen. Om de 3 à 4 nachten slapen we eens binnen. En ook bij slechtweer zoeken we een hotelletje op. Het moet tenslotte plezant blijven!
De 3 weken vullen zich vlot en gaan op een aangenaam tempootje voorbij. Op onze voorlaatste avond in Kirgizië komen we te weten dat Kazachstan zijn grenzen de volgende dag sluit omwille van de Covid-19 pandemie. Tot nu toe was dit een ‘ver van ons bed’-show maar vanaf nu niet meer. Halsoverkop vertrekken we uit het hotel, rijden we naar de grens met Kazachstan en kunnen deze gelukkig nog oversteken. Het gigantische Kazachstan heeft meer beweegruimte te bieden en is de enige doorgang naar Rusland, onze terugweg. Helaas, zou dit plan, voorlopig, in het water vallen maar daarover meer in de volgende post!
