Turkmenistan is een politiestaat en houdt dus graag de touwtjes in handen. De enige manier om in dit land te reizen, zonder gids, is met een Transit visum. In dat geval krijg je 5 dagen om het land te doorkruisen. Vermits wij hier weinig te zoeken hebben maken we er een transit van 45 uur van. Bij wijze van uitdaging nemen we ons voor geen geld te wisselen en dit land door te geraken zonder iets uit te geven. Los daarvan worden het nog een gebeurtenisvolle 45 uur:

Woensdag 21 augustus
13h: Welkom in Turkmenistan
We wisten het al, Turkmenistan geraak je niet zomaar binnen. Na een 1e paspoort controle en visa check worden we verzocht door een desinfectiebad te rijden met de auto, geen probleem, doen we wel even. Hierna zetten we koers naar het statische witte marmeren gebouw, daar zal de administratie wel te regelen zijn. Na 50 meter rijden worden we al teruggefloten. We moeten in de rij, bij de vrachtwagens, gaan staan voor een X-ray van ons huisje op wielen. Oh ja, de grens wordt hier trouwens grotendeels bemand door 16-jarigen, een soort van leger-scouts. Nogal bizar om hiervan orders te krijgen. Maar hun favoriete vraag/bevel is ‘Passport’, niet te moeilijke bevelen dus. Er is er eentje die ons dit 3 keer vraagt, op een ander tijdstip..Deze heeft nog niet goed door dat een paspoort echt wel van papier is en niet ineens magisch kan veranderen. Maar dus, na de scan mogen we het witte gebouw binnen en worden we naar een kamertje gebracht. De conversatie gaat als volgt:
- Turkmeen: ‘Tine, problem?’
- Tine: ‘No problem.’
- Turkmeen: ‘Sil, problem?’
- Sil: ‘No problem.’
- Turkmeen: ‘Ok, goodbye.’
En bij deze zijn we medisch goedgekeurd om Turkmenistan binnen te mogen. Hierna volgen wat administratieve stappen waarvan we jullie de details zullen besparen. Of toch, we krijgen een gps mee zodat ze ons de komende dagen kunnen tracken. Daarbovenop krijgen we ook een kaartje met de te volgen route. Terwijl Sil, als chauffeur, dit process doorloopt (met toenemende frustratie) wordt Tine in een hoekje gezet met een 16 jarige leger-scout en een 22 jarige ‘echte’ militair als babysit tot de administratieve rompslomp is afgerond. En dan mogen we gaan! Onder ‘gaan’ verstaan we het traject afleggen dat ze op het kaartje getekend hebben.
We willen jullie de eindafrekening van deze grens ook niet onthouden:
– Visa aanvraag (per persoon): 10 dollar
– Visa afhalen (per persoon): 45 dollar
– Visa ophalen in andere ambassade dan aanvraag (per persoon): 10 dollar
– Toeristentaks (per persoon): 10 dollar
– Gebruik van de grensbrug: 10 dollar
– Desinfectiebad: 1 dollar
– Binnenkomst en transit: 30 dollar
– Benzine compensatie taks: 21 dollar
– Autoverzekering: 35 dollar
– Gps installatie: 10 dollar
– Verwerken van de documenten: 5 dollar
– Verwerkingskost betalingen: 10 dollar
Tromgeroffel voor het eindbedrag: 272 dollar voor 45 uur Turkmeense pret.
15h: Rijden in rechte lijn
Het is niet moeilijk het opgegeven traject te volgen, dit bestaat uit rijden in een rechte lijn. Het aantal bochten kan je op één hand tellen. Wel is het uitkijken voor putten, bobbels en overstekende dromedarissen, deze houden het rijden nog ietwat interessant. Het wegdek is bar slecht en er zijn geen markeringen, vangrails of wat dan ook.

16h: Schaduw?
Door het hele grensgebeuren hebben we nog niet echt gegeten. We waren initieel optimistisch maar na een uur rijden moeten we het toegeven, er is geen vierkantenmeter schaduw te bespeuren in deze vlakke zandwoestijn. Dan maar iets eten in de schaduw van de auto.
17h: Rebellie
We zetten onze hoofdactiviteit, rijden, verder. Na 2 uur in dit land gaan we over tot een kleine vorm van rebellie: we kunnen een stuk afsnijden en wijken hiermee af van het opgegeven traject. Na 99% van de 20km lange shortcut te hebben afgelegd komen we aan een brug, aan de overkant loopt de hoofdweg verder. Het is even slikken bij het zien van de brug. De nieuwe brug heeft enkele dwarsbarren op 2m hoogte, hier kan onze 2,5m hoge Landcruiser niet onder. We zijn dus aangewezen op de ‘oude’ brug. We neigen naar het zoeken van een andere oplossing maar voordat we kunnen beslissen stoppen er enkele locals. Zij verzekeren ons dat de oude brug echt nog wel ‘oké’ is en dat we er gewoon over kunnen. Met een klein hartje doen we dit. Oh god, wat zijn we blij dat we heelhuids aan de andere kant staan. Geen shortcuts in dit land meer voor ons.

20h00: Wildkamperen
De app IOverlander schiet ons weer al eens te hulp en leidt ons naar een ideaal kampeerplekje. Het is al donker als we aankomen. We hebben het dan ook nog niet goed door maar we staan in de grootste archeologische site van Turkmenistan, Merv. Over enkele uren meer daar over.
20h: Avondeten
Mmm, lekker zelfgemaakte hamburgers.
22h: Slapen
We maken het niet te laat, genoeg indrukken gehad voor één dag.
Donderdag 22 Augustus
8h: Opstaan
Heerlijk geslapen. We staan goed verstopt en halen onze buitendouche boven voor een heerlijk verfrissende douche. Ideale start van de dag.
9u30: Merv
Ondertussen hebben we door dat we niet in de buurt van Merv, de grootste archeologische site van Turkmenistan, staan maar IN Merv staan. Niet dat dit echt een probleem is want we ontdekken al snel dat het beste deel van Merv waarschijnlijk nog onder de grond ligt. Het is een heuvelachtige zandvlakte, menig voetbalveld groot, met hier en daar een stoffig modderbakstenen muurtje. Na 30min rondrijden houden we het dan ook voor bekeken en gaan we over tot de orde van de dag: rijden.

10u: Een onverwachte stop
We geraken niet ver, bij het station vangen we een flits op van Laura en Niklaus. Een koppel dat met de fiets op weg is en die we weken geleden in de ambassade van Iran in Tiblisi tegenkwamen. We besluiten even dag te gaan zeggen. Blijkt dat ze hier gestrand zijn, de fietsen mogen niet mee op de bus en ze moeten, net zoals ons, morgen aan de grens staan, 300km verder. Er is een lichte paniek af te lezen van hun gezichten. We willen graag helpen maar het is even nadenken want veel extra ruimte hebben we niet. Een half uur later zetten we onze weg verder met 2 fietsen op het dak gebonden. Laura en Niklaus nemen een taxi samen met hun bagage.

11u: The story continues
We rijden verder, onze rechte lijn af. Het landschap is nog steeds eentonig, één grote woestijnvlakte. Ondertussen doden we de tijd met naar Harry Potter te luisteren. Ons favoriete tijdverdrijf bij lange ritten. Na 6 maanden zitten we aan deel 6, de Halfbloed Prins. Het is spannend.
13u: Middageten
Dan toch, een boom, we gooien alles dicht voor deze kostbare schaduw en houden een picknickje.
13u45: The story continues Part II
Idem 11u.
14u15: Pechverhelpingsdienst
We stoppen voor een auto in panne. Dit lijkt ons de gepaste reactie in een woestijn. En inderdaad ze hebben startkabels (en een werkende auto) nodig. De kabels krijgen de auto echter niet gestart. Dan maar het grof geschut, we trekken de auto in gang. Een eitje voor onze 170 paarden. Het valt ons op dat de auto geen nummerplaat heeft. Na wat gewijs wordt ons duidelijk gemaakt dat ze die pas in Asghabat, zo een 400 km verderop, krijgen. Als ze daar geraken…
14u45: The story continues Part III
Idem 11u.
16u: Pakketje afleveren
We komen aan in Turkmenabat, de stad voor de grens. Hier hebben we afgesproken bij het hotel van Laura en Niklaus om hun fietsen terug te bezorgen. We doen nog een gezellige babbeltje en gaan dan opzoek naar een kampeerplekje.
16u30: Wie zoekt die vindt
Het IOverlander-plekje, aan een strandje bij de rivier, ziet er veel belovend uit. Het strand is echter gesloten dus moeten we verder zoeken. We vinden, 20km, verder een plekje in de buurt van de rivier. We staan rustig maar echt idyllisch kan je het niet noemen. Ach ja, voor één nacht stellen we geen al te hoge eisen.

18u30: Bezoek
Een herder komt even dag zeggen, zijn kudde schaapjes graast 100m van onze kampeerplek. Na een babbeltje blijft hij in de buurt. Het is duidelijk dat hij zich verveeld en wij, ongewild, de hoofdpersonages in zijn avondprogramma geworden zijn. Na een uur is het gelukkig ook tijd voor de schaapjes om naar huis te gaan.
19u: Avondeten
Jammie, balletjes in tomatensaus.
20u: Filmpje kijken
We vluchten de daktent in nadat de lokale muggen de aanval op ons hebben ingezet en kijken een filmpje. Tine haalt het einde van de film niet, zzz.
22u30: Slapen
Na een valse start van Tine is het nu officieel slapijstijd voor de voltallige tweekoppige groep.
Vrijdag 23 augustus
8u: Opstaan
Wederom, goed geslapen. Dezelfde herder is al terug met zijn schaapjes, klaar voor het vervolg. Zelf hadden we toch graag iets meer privacy gehad, maar ja, we staan in zijn graas omgeving.
9u30: De grens
Na nog een korte rit staan we aan de grens van Turkmenistan met Oezbekistan. Met onze papieren en gps in de aanslag gaan we aan het werk.
10u15: Au revoir, Turkmenistan
Na 3 loketten en een autocontrole mogen we het land (zonder extra betalingen) uit, hop naar het volgende avontuur: Oezbekistan.