Na een kat-en-muis-spel van twee weken met de Kazachse Corona-maatregelen komen we uiteindelijk vast te zitten in Aktau, het Oostende van Kazachstan. We hadden het nooit gedacht maar 2 maanden later zitten we nog steeds in deze kuststad aan het Kaspische zeetje (dat eigenlijk een meer is).
Even terugspoelen: op 15 maart steken we snel snel nog de grens met Kazachstan over. Kazachstan kondigt de noodtoestand aan en wie niet binnen is kan ook niet meer binnen. Vermits we willen terugrijden naar Europa via Rusland, is Kazachstan onze enige doorweg. We glippen door de mazen van het net. Goed geprobeerd Corona, but this ain’t over yet. 1 – 1.
We zijn blij in Kazachstan te zijn en zetten koers naar het noorden. Na enkele dagen bereikt het nieuws ons dat ook Rusland zijn grens sluit. En dat 6 dagen vóór ons Russische transit visa begint. Bummer. We moeten een kruis maken over onze terugrit en leggen ons erbij neer dat we enkele weken extra in Kazachstan zullen moeten doorbrengen. 1 – 2 Voor Corona.
De moraal is echter nog goed want op 21 maart wordt er een Soyuz raket gelanceerd vanuit de ruimtevaartbasis in Baikonur. Het is nog steeds toegestaan om vrij rond te rijden en we zijn op tijd in Baikonur om de lancering te kunnen bijwonen. In een woord: ongelofelijk. De lancering haalt vlot het lijstje met hoogtepunten van de reis. 2 – 2. Of beter 3 – 2, het was een grote, indrukwekkende raket!
Na de lancering lassen we een dag brainstormen in. Door de sluiting van Rusland kunnen we voorlopig niet terugrijden en hebben we nood aan een plan. Kazachstan is echter veel te groot (5x Frankrijk) om doelloos in rond te rijden. We willen liefst niet terug naar het oosten rijden en dus beslissen we om naar het verre westen van Kazachstan te trekken, richting de Kaspische zee.
De uitgestrektheid van Kazachstan speelt ook in ons voordeel. We kunnen perfect rondrijden en wildkamperen zonder iemand tegen te komen. Als we willen zien we alleen maar, paarden en schildpadden op een dag. We volgen Maggies advies goed op en blijven ook in ons kot. Het rijdt alleen rond. We kunnen dus stellen dat we niet al te veel last hebben van de pandemie. 4 – 2 voor Collecting Stones.
Maar mooie liedjes duren niet lang. Op zondag 29 maart doet Corona zijn volgende zet. Heel toevallig komen we via een Engels sprekende Kazach te weten dat de hele regio en de 2 grote provinciesteden de volgende dag in quarantaine gaan. De wegen gaan dicht voor niet-essentieel verkeer. En wie maandag 30 maart niet in Aktau of Atyrau is, geraakt deze steden ook niet meer binnen. Wat nu? 4 – 3.
Er volgt een namiddag van bellen naar huis en naar de Belgische ambassade. We spelen even met het idee om terug te vliegen en de auto later op te halen maar uiteindelijk beslissen we om Aktau binnen te rijden en hier enkele weken te spenderen. We huren een appartementje en dan begint het wachten. 2 Weken worden er 4. 4 Weken worden er 6. En ook 6 weken worden er 8 of ook wel 55 dagen. Schaakmat, 4 – 58, damn you Corona!
De afgelopen 55 dagen lijken wel een langgerekte ping-pong match van informatie. We volgen de Europese, Russische en Kazachse berichtgeving. Om de zoveel dagen is er een nieuw puzzelstukje met informatie maar dit leidt eerder tot besluitloosheid en verwarring. Rusland gaat over tot een exitstrategie? Maar ze zitten nog volop in hun piek? Wat betekent dat voor de grenzen? Azerbeidzjan zit in een tweede golf? Maar Georgië opent zijn grenzen op 1 juli? Kunnen we misschien langs hier terug? En Kazachstan eindigt de quarantaine op 11 mei? Ah nee, dan toch niet, het wordt 25 mei?
Waar we in het begin een beetje lacherig over deden haalde ons pijlsnel in en gooide een flinke portie roet in het eten. En niet enkel in ons eten maar dat van iedereen. Een paar weken geleden dachten we nu ongeveer thuis te zijn maar in plaats daarvan zitten we nog steeds op dezelfde plek. In Aktau. In Kazachstan. Een vriend stuurde gisteren: ‘Zijn jullie nog steeds ter plaatsten aan het rondtrappelen?’. Ja dus…
We hebben natuurlijk genoeg tijd om na te denken over onze eigen exitstrategie. En zo ontstaat er een plan B. Wat eerst een té verregaand hersenspinsel leek wordt misschien toch de oplossing:
We steken de auto in een container en verschepen deze naar België. Zelf zouden we terug vliegen.
Over de afgelopen weken borgen we dit plan een x-aantal keren op maar ondertussen is het terug uit de ijskast. Na 8 weken bereiken we een kantelpunt. Morgen, 25 mei, eindigt de quarantaine in Aktau en op 26 mei zetten we koers naar Uralsk. Uralsk, 1400 km naar het noorden, biedt ons 2 mogelijkheden die Aktau ons niet kan bieden. In Uralsk is een Russische ambassade waar we en nieuw visum kunnen aanvragen moest de Russische grens open gaan maar we kunnen van hieruit ook de auto verschepen naar België. De ontknoping van dit avontuur zal zich dus afspelen in Uralsk. Het wordt alvast een cliffhanger. Maar eerst zal er na 8 weken stilstand opnieuw gereden worden!
Q&A
Vervelen jullie je niet?
Dat valt goed mee. Er hadden zich zééééér veel to do-tjes opgestapeld na 14 maanden onderweg. Na deze werden we creatiever. Sil leert Russisch, tekent kaarten in op Open Street Maps en denkt na over het schrijven van een boek. Tine is begonnen met aquarellen en het uitwerken van een escape room. Verder wordt er elke twee dagen gejogd. En hebben we Netflix ontdekt.
Zitten jullie daar alleen?
Nee, na 10 dagen ontdekten we via de Facebookgroep ‘Belgenvoorelkaar’ dat er hier, raar maar waar, nog 2 Belgen gestrand zijn. Roxane en Julien zijn 2 Belgische fietsers die juist voor de quarantaine de Kaspische zee per boot hadden overgestoken. Ze fietsen samen met Victor, een fransman. Zij stonden al in contact met Tanja en Michael, een Zwitsers koppel dat rondreist met een busje. We vormden een Europese bubbel van 7 en deelden de laatste weken het lief en leed van de Kazachse quarantaine.
Wie graag hun avontuur volgt op Polarsteps of het web:
- Julien en Roxane: https://www.polarsteps.com/Happysnails
- Victor: https://www.polarsteps.com/VictorMARTIN
- Michael en Tanja: https://www.wild-goose.ch/
