Het was jullie misschien al opgevallen op onze Polarstep-account maar we maakte een boeltje van Georgië. We doorkruisten het land meer dan eens van west naar oost en van noord naar zuid. We lijken het noorden en onze meer dan degelijke kaart-lees-skills volledig kwijt. Maar het is, hoe kan het ook anders, allemaal heel logisch als je ons verblijf in 4 stukjes deelt.
Deel 1: Pre-Rusland
We vluchten weg uit het onverwacht regenachtige Turkije. Na 10 dagen slecht weer en weinig beterschap in het vooruitzicht steken we vroegtijdig de grens over naar buurland Georgië. Over een week, op 1 mei, begint ons Russisch visa te lopen en willen we in het noorden van Georgië aan de grens staan. Nogal onvoorbereid, door ons vroegtijdig vertrek uit Turkije, ‘flansen’ we een weekprogramma ineen: een stop aan de Zwarte zee, een nieuwe gsm shoppen voor Tine, de Militairy Highway afrijden en onderweg wat wandelen. Het is eind april en de Caucasus is niet bepaald een klein gebergte. Tel die twee bij elkaar op en we stuiten op hetzelfde probleem van afgelopen weken: het tussenseizoen. Kilo’s, of beter liters, papsneeuw bedekken de flanken en toppen van de 4000-ers rondom ons. We doen toch 2 valleiwandelingen, de sneeuwvelden zijn onvermijdelijk, met flink wat cardiotraining als gevolg. Ideale voorbereiding op Mount Elbrus.
Deel 2: Post-Rusland
We zijn terug van ons Elbrus-avontuur in Rusland en staan terug in Stepandsminda, noord-Georgië. We hebben nog een kleine week voor ons bezoek arriveert in Tbilisi. Opnieuw plannen smeden dus! Het wordt oost-Georgië, de wijnstreek van het land en Vashlovani Nationaal Park, waar we ons even op de Afrikaanse savanna wanen. Maar eerst, voor de 2e keer, de Militairy Highway afrijden, terug naar het zuiden. De wijnstreek wordt een matig succes, de wijngaard die we bezoeken is een toeristisch hol. Wij verstaan het Engels van de gids met moeite, zij verstaat ons Engels met moeite en van het wijn-maak-proces zien we niets. De redding komt van een goedlachse Georgiër die ons 5l zelfgemaakte wijn verkoopt langs de kant van de weg in een grote plastiek fles, lekker! Vashlovani is dan weer een verrassing: uitgestrekte savanne-achtige velden, badlands en uitgesleten canyons in alle kleuren wisselen elkaar af. Je verwacht hier elk moment een giraf of olifant, het dierenrijk beperkt zich hier echter tot schildpadden en hagedissen, ook goed.
Deel 3: Bezoek uit België
Over dit deel kunnen we waarschijnlijk een boek schrijven. We krijgen 3 weken bezoek van onze avontuurlijke vrienden, Loore en Ruben. En je kent dat, hoe meer zielen, hoe meer vreugd. Gemiddeld maken we best wat mee in een doorsnee collectingstones-week, met 4 lijkt dit echter te verbleken. Het begint met een crazy taxi avontuur op de Militairy Highway (voor de 3e keer) en gaat verder met een 8-daagse trektocht, besneeuwde bergpassen, uitglijden op besneeuwde bergpassen, veel Katchapuri, rivieren doorwaden, rivieren doorwaden met een paard, schoenen verliezen, een lift van een bende (vredevolle vrolijke) Israëliërs, naar de auto liften (4e x Militairy Highway), terugrijden (5e x Militairy Highway), kleren verliezen, een 2e avontuurlijke taxirit doorheen Svaneti en Racha, de start van een nieuwe 4-daagse trektocht, het zoeken van de weg, het maken van de weg, een verjaardag voorafgegaan van veel Georgische wijn, nog meer rivieren doorwaden, namiddag-onweer overleven, vuurtjes stoken, een overstroomde weg die de doorgang naar de brug verspert, een redding door een Georgische held vanop de brug, de panne van de auto van voorgenoemde Georgische held, naar de Zwarte Zee, slaaptekort door windkracht 10 op het strand, mosseltjes vangen, mosseltjes eten, niemand ziek, joepie, de eerste platte band, Kinkali-feestje met zicht op Gori, stadsbezoek Tbilisi zonder boattrip en lekker gaan eten als afsluiter. En nog veel meer. Merci Loore en Ruben voor de onvergetelijke weken 😉
Deel 4: Kazbeg Dreams
We hebben het zo ondertussen wel gezien in Georgië en zijn eigenlijk klaar voor ons volgende avontuur. Maar… In de afgelopen weken passeerde we hem meer dan eens, Mount Kazbeg. Een pareltje van 5000m dat naar ons lonkt en technisch volledig binnen ons kunnen ligt. Dit kunnen we niet laten schieten. En zo rijden we voor de 6e keer op de Militairy Highway, terug naar Stepantsminda. We acclimatiseren in de Betlemi hut en doen een toppoging. Helaas, het weer is te slecht. Pakken verse sneeuw en dikke mist versperren ons de weg naar de top op 4400m. We moeten terugdraaien naar de hut. De weersvoorspellingen voor komende dagen geven hetzelfde weer. Er zit dus niets anders op dan af te dalen naar de auto. Kazbeg, we will be back. We zetten koers naar de grens met Armenië. We rijden een 7e en laatste keer op de Militairy Highway.
Georgië heeft veel troeven, van stranden tot 5000-ers, van bossen tot savanne, kaas en wijn, historische pareltjes en een bruisende hoofdstad. Toch weten ze hun troeven niet altijd uit te spelen, bergpadjes verdwijnen regelmatig, het strand ligt bezaaid met afval, kilometers onverharde wegdek, de primitieve berghut, de soms norse bevolking. Maar het blijft dik de moeite!
