De afgelopen 8 maanden veranderde onze quality time met de familie van stoofvlees met friet op zondag naar digitale gesprekjes op Whatsapp. Talloze berichtjes, foto’s en filmpjes werden door de ether over en weer gestuurd. Ruw weg weten we wat er zich afspeelt in elkaars leefwereld maar de details ontbreken toch. En dus wordt er door alle partijen afgeteld naar de lang verwachte familiereünie, met Oezbekistan als decor.
Op 14 september is het zover, de Belgische delegatie arriveert in Tasjkent. Wij staan mooi paraat op de luchthaven, met een bordje ‘Welkom familie!’. Geen haar op ons hoofd dat er aan denkt deze deadline te missen. Al is het maar om de 2 ongeruste moeders niet tot over hun kookpunt te drijven. Voor de familie Vermeyen een redelijk doorsnee vlucht naar een nog te ontdekken land, voor Greet (de mama van Sil) een avontuur van jewelste, het verste dat ze ooit reisde. Wat zoonlief niet allemaal teweeg brengt. De achtergebleven Timmermans-clan volgt de vlucht op de voet. De desbetreffende Whatsappgroep laat ons nog weten: “Zie dat ons Ma haar mobiel internet afsta hé”. In hotel worden we direct overladen met bergen Belgische chocolade, de hoeveelheid waarvan onze lever spontaan zijn ontslag zou geven moest hij kunnen. Belgische bieren worden uit reiszakken getoverd, evenals Belgische koekjes en zoveel meer, we zouden een kleine Belgische supermarkt kunnen beginnen onderweg maar dat gaan we vooral niet doen! Het familiaal inhaalmanoeuvre is begonnen.
Voor ons is het een echte vakantie op vakantie. Alles is geregeld. We hoeven niet na te denken over onze slaapplaats, wat we gaan eten, wat te bezoeken, welke weg te nemen. We hoeven alleen te volgen. Alsof we geen week weg zijn geweest is de gebruikelijke familie dynamiek terug aanwezig: papa Peter gaat opzoek naar Geocaches, mama Ann leidt de reis in goede banen, broer Wouter en schoonzus Olesya verkennen de omgeving al lopend, zus Veerle houdt haar ogen open voor shop-bare souvenirs en mama Greet zorgt voor de groep. Er wordt uitgebreid geapperitieft en getafeld. Het is tenslotte vakantie en geen beter moment om bij te babbelen, nieuwtjes uit te wisselen en die ontbrekende details aan te vullen.
Ondertussen bezoeken we ook nog Oezbekistan. Dit is zo een land waarbij er niet direct een belletje gaat rinkelen bij het horen van de naam. We weten dan ook niet goed wat te verwachten. Na een kleine studie van mama Ann haar reisplanning-excel weten we 1 ding: er staat ons cultuur te wachten. En Oezbekistan ontpopt zich inderdaad tot een verrassend cultureel pareltje. Wederom kenden de steden hier een enorme bloei en ontwikkeling tijdens de gloriejaren van de Zijde Route. Er werd nooit op een manuur meer of minder werk gekeken, het resultaat mocht-mag er zijn.
Om het reisgezelschap, en met name Sil, niet helemaal dood te slaan met cultuur bezoeken we ook nog wat andere plekjes zoals de Aral zee. De Aral zee is eigenlijk geen zee meer. Het is een zandvlakte met verweg nog een beetje water, leeggelopen door het toedoen van de mens. En daar wordt een mens stil van. De overnachting in het Yurdkamp en de bijhorende kameelrit zorgen dan weer voor een vrolijke noot. De familie schaart zich ook als één blok achterelkaar wanneer een confrontatie met een voorstekende Rus bijna tot een nieuwe Koude Oorlog leidt. Het incident is snel vergeten na een frisse duik in het naburige meer mét zandstrand, ligstoelen en zon. Mmm, vakantie!
De 2 weken vliegen voorbij en zoals met elke goede vakantie is het einde veel te snel daar. Het afscheid valt ons zwaarder dan gedacht, het is maar stilletjes nu onze groep van 8 terug met 2 is. En we moeten zelf terug in actie schieten, er is plots zoveel te regelen: we kunnen niet meer rekenen op mama Ann’s reisplanning-excel! Maar iedereen zijn familiale batterijen zijn weer opgeladen, Oezbekistan laat nu wel een belletje rinkelen en we zijn klaar voor nog enkele maanden ‘on the road’. De ‘Sil, Tine & de ongeruste ouders’-groep zal na 2 weken radiostilte terug floreren.
Bedankt familie!
