Na 230 dagen van West naar Oost te rijden, zetten we onze paardenkracht op stal in Almaty, Kazachstan. Geen gemakkelijke beslissing maar wel de meest logische. De komende maanden trekken we met de rugzak door Pakistan, Nepal en India. Hop naar nieuwe avonturen!
Een geografisch probleempje
Deze beslissing roept bij vele waarschijnlijk vragen op als “Wat?” en “Waarom?”. En volledig terecht, wij hadden deze ook. Om dit een beetje te verduidelijken moeten we er even de wereldkaart bijhalen. We zitten al even in de ‘Stan’-landen. Dit was altijd het plan met pareltjes als Tadzjikistan, Kyrgystan en Oezbekistan, waar de befaamde familiereünie plaatsvond. En wij willen graag naar Nepal, dat was ook altijd al het plan. Dit brengt ons bij het geografisch probleempje: van de Stan-landen naar Nepal moet je óf door Afghanistan óf door China. “Afghanistan, dat overwegen jullie toch niet echt?”. En inderdaad, we reisden dan wel door Iran en Turkmenistan, maar Afghanistan blijft toch een stan van een heel ander kaliber. Voor zover we lezen en horen is dit net ietsje te veel op het scherp van de snee én we willen niet nog meer levensjaren van onze, soms wat ongeruste, ouders afnemen. Dus bestempelen we Afghanistan als een ‘No go’. Dit brengt ons bij China.
Het China-vraagstuk
China…”Kunnen we door China rijden?”. Ja, blijkt het antwoord maar met een dikke MAAR. Je mag niet zelfstandig met je eigen auto door China rijden, een gids is verplicht. Probleem 1: we hebben maar 2 zitjes, waar passen we die gids? Probleem 2: je hebt een Chinese nummerplaat, een Chinees rijbewijs en nog veel meer papieren, in het Chinees, nodig. En wij kennen niet veel meer Chinees dan ‘Ni Hao’. Probleem 3: we hebben een visa nodig, dat we bij vertrek nog niet kunnen regelen. Wanneer we probleem 1, 2 en 3 in het vredige Gooik bekijken is er op elk van deze problemen wel een oplossing te vinden onderweg. Dus stellen we het China-vraagstuk vrolijk uit tot we ergens in de oververhitte woestijn van Iran zitten. Uitstelgedrag is op reis helaas ook een feit. Wanneer de realiteit ons plots inhaalt moeten we op 2 dagen tijd beslissen of we door China willen rijden of niet.
To China or Not to China?
Probleem 3 gooit als eerste roet in het eten. Blijkbaar is de Chinese ambassade in Teheran onze laatste kans om een visa voor China aan te vragen, en toeval wil dat we al een flink stuk op weg zijn richting Turkmenistan. Willen we een Chinees visa dan moeten we terugrijden naar Teheran: 1000km, door de woestijn, zonder airco. Hier wachten ons dan 5 tot 8 dagen administratieve pret. Niet onoverkomelijk maar niet echt aanlokkelijk. Na wat opzoekwerk ontdekken we dat Probleem 1 & 2 op te lossen zijn door er het nodige geld tegen aan te gooien. Er bestaan meerdere reisorganisaties die een gids met eigen wagen en de Chinese administratie regelen. Voor de schappelijke prijs van 2500€, kaboemba-tshing! Als we een groep vinden, andere auto’s die dit traject ook willen rijden, dan zakt de prijs. We vinden echter geen groep. En, misschien tot jullie verbazing, bestaat er naast uitstelgedrag ook tijdstekort op reis. Als we terugrijden naar Teheran en wachten op de visa aanvraag, gaat dit ten kosten van tijd in Tadzjikistan want 14 september hebben we een harde deadline met de familie in Oezbekistan.
Er zijn natuurlijk ook voordelen aan wél door China te rijden. Ahja, anders zou er geen reden tot beslissing zijn. We appreciëren het reizend leventje mét ons huis op wielen namelijk enorm. We gaan en staan waar we willen, we slapen waar we willen, we koken wat we willen en we komen op plaatsten waar een ‘gewone toerist’ niet komt. Onze 4×4 sleurt alles mee en wij huppelen vrolijk rond door de bergen. Dit willen we niet zomaar opgeven.
Decisions, decisions…
De tijd tikt: rijden we terug naar Teheran of verder? To China or not to China? Een moeilijke beslissing dringt zich op. Met teamlid A meer voor ‘To China’ en teamlid B meer voor ‘Not to China’ wordt er een notitieboekje bovengehaald voor een, jawel, lijstje met de pro’s en con’s van beide scenario’s. De meest logische, maar moeilijkere, beslissing neemt de overhand: Not to China. We gebruiken de 2500€, of toch een stukje ervan, om over ons probleemland heen te vliegen en beginnen aan een heel nieuw avontuur mét de rugzak! De Landcruiser mag even in winterslaap. De overlanders worden backpackers. To be continued..
