14// Buiten categorie

We drinken liters melkthee, raken gewoon aan stroomtekorten en maken kennis met een diepgelovige bevolking. Pakistan verrast ons met prachtige bergen en een lekkere keuken maar zorgt ook voor de eerste echte cultuurshock van de reis. Het is een complex land dat je moet leren kennen en dat vraagt tijd en leergeld. En dat allemaal terwijl onze houvast geparkeerd staat in Almaty. Geen rustige start van ons rugzakavontuur, we worden direct voor de leeuwen gegooid.

We landen in Lahore, een miljoenen stad en goede uitvalsbasis voor toeristen (niet dat er veel zijn). Het is even acclimatiseren aan de nieuwe omgeving. Lahore is druk, stoffig en luid. De scooters en tuktuks racen ons voorbij. Eigenlijk is dit wat we van een Indische stad zouden verwachten. Bij aankomst in het hostel werkt de elektriciteit niet. Stroomtekorten zijn hier dagelijkse kost. De eigenaar denkt dat er over een paar uur wel terug stroom zal zijn. In de tussentijd regelen wat praktische zaken zoals geld wisselen en een lokale SIM kaart kopen. De ingang van beide winkels wordt bewaakt door gewapende mannen met de befaamde Kalasjnikov. Vriendelijk laten ze ons binnen, wapens in het straatbeeld zijn de normaalste gang van zaken. Een overblijfsel van de Afghaanse oorlog, de Russen brachten dit wapen hier spotgoedkoop op de markt waardoor iedereen er één kocht. ‘s Avonds werkt de elektriciteit even en valt dan terug uit. We zijn nog geen 12 uur in Pakistan maar beseffen maar al te goed dat we in een totaal andere wereld terecht zijn gekomen. We zijn voorzichtig nieuwsgierig naar wat de komende weken gaan brengen.

De reden van ons bezoek aan Pakistan ligt echter niet in het stedelijke Lahore maar zo een 300 km meer naar het Noorden. Hier ligt het machtige Karakorum gebergte. Onbekend bij het grote publiek dat vooral zijn Oostelijke buur, de Himalaya, kent maar niet minder spectaculair. De Karakorum huist de K2, de tweede hoogste berg ter wereld, evenals 4 andere 8000-ers. Nergens anders in de wereld vind je een hogere concentratie aan toppen boven de 7000 meter. Gletsjers bereiken hier lengtes van meer dan 50 km, de afstand Antwerpen-Gooik in ijs. Reden genoeg dus voor een bezoekje.

Na twee busritten, samen goed voor 24 uur op de bus, bereiken we de noordelijke bergachtige provincie Gilgit-Baltistan. En nee, het zit hier niet vol Taliban. De regio is stabiel en voor Pakistaanse normen zelfs liberaal en toeristisch. Er ligt hier een splinternieuw asfaltje, de Karakorum Highway, met dank aan de Chinese noorderburen, geen liefdadigheid maar handelsopportuniteiten. Langs weerskanten van deze weg liggen zeven en acht duizend meter hoge toppen. Het is veruit een van de meest spectaculaire landschappen die we ooit gezien hebben. Je hoeft hier maar een uurtje van de weg te wandelen en je bevindt je alleen in ‘The middle of nowhere’ met zicht op een kilometers lange gletsjer en bergflanken die omhoog blijven gaan.

In de dagen die volgen kijken we onze ogen uit. We hebben geluk, het is prachtig weer. We verplaatsen ons van dorpje naar dorpje en maken kennis met de Pakistaanse cultuur. Elke vallei, of zelfs maar zijvallei, heeft een andere etnische bevolking. Naburige valleien kunnen een totaal andere cultuur, geloof (Sjiieten, Soennieten of Ismaeliërs) en taal hebben. De Islam speelt een cruciale rol in het dagelijkse leven. We ervaren de bevolking als veel traditioneler en geloviger dan in vorige landen. We zien amper Pakistaanse vrouwen in het straatbeeld. Zelf trekken we dan weer veel aandacht als koppel/vrouw/westerling. Er wordt veel gestaard en onze ‘As-salaam alaykum’ wordt niet altijd terug beantwoord. Het is een complexe omgeving en we zijn ons bewust dat we breken met sommige gevestigde waarden hier. Meer ‘off the beaten track’ moet het voor ons alleszins niet worden.

Na 2 weken slaagt het weer om en valt de eerste sneeuw. De winter staat voor de deur. We hebben het gevoel dat we nog niet klaar zijn met de Karakorum maar voor nu is het tijd om warmere oorden op te zoeken. Terug in Islamabad regelen we ons Indisch visa. Terwijl we wachten mogen we logeren bij Jaaf en Inna. Inna, van Belarus, kwamen we tegen in de bergen en woont met haar Pakistaanse man, Jaaf, in Islamabad. We worden weer in de watten gelegd en krijgen via Jaaf ook veel meer inzicht in het hedendaagse Pakistan. Samen drinken we liters melkthee en houden we, in Jaaf’s woorden, ‘blahblahblahs’ over van alles. De week vliegt voorbij. Eenmaal we ons visa hebben is het beter om door te reizen richting India want november is stakingsmaand in Islamabad en dat kan er stevig aan toe gaan. Jaaf en Inna zetten ons af aan het busstation waar de superdelux bus ons terugbrengt naar Lahore. Vanhier kunnen we, te voet, de enige open grens tussen Pakistan en India oversteken. Deze grensovergang, de Waghan Border, is gekend voor zijn dagelijkse slotceremonie waarbij Pakistaanse en Indische soldaten hun been zo hoog mogelijk proberen te strekken en zo lang mogelijk ‘Oooooooooo’ zeggen in een micro. Een geweldige afsluiter van ons Pakistaanse avontuur.

Op 4 weken Pakistan maakten we veel mee. Veel meer dan we hier kwijt kunnen. En veel verhalen vragen ook een nuance die niet goed te bevatten is in een blogbericht. Bij terugkomst zal er dan ook nog veel verteld worden over de Pakistaanse CIA, de travestieten in Islamabad, de oplichting in Hopper, gids Tailor in Lahore, met drie op de brommer, de shalwar kameez, rotsklimmen in het donker, enz. We houden onderling nog veel nabesprekingen van Pakistan want het land roept veel emoties op. Het was een heel aparte, unieke ervaring. We komen tot een soort conclusie dat het op veel vlakken niet te vergelijken is met de vorige landen. Het is ‘buiten categorie‘. En toch kunnen we zeggen: Pakistan, we will be back!